पूर्वप्रमुख आयुक्त पुर्पक्ष थुनामा

 काठमाडौं, विशेष अदालतले अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगका पूर्वप्रमुख आयुक्त दीप बस्न्यातलाई पुर्पक्ष थुनामा राख्न आदेश दिएको छ ।

विशेष अदालतका अध्यक्ष प्रेमराज कार्की, सदस्यहरु अब्दुल अजिज मुसलमान र नित्यानन्द पाण्डेयको इजलासले भ्रष्टाचारको आरोप लागेका बस्न्यातलाई थुनामा पठाउन आदेश दिएको हो ।

बस्न्यातमाथि आफ्नो क्षेत्राधिकार नहुँदासमेत भौतिक योजना तथा निर्माण मन्त्रालयको सचिव हुँदा ललिता निवासको जग्गा मोहीका नाममा बाँड्ने प्रस्ताव मन्त्रिपरिषद्‌मामा लगेको आरोप थियो ।

उनलाई अख्तियारले बालुवाटारस्थित ललीता निवासको सरकारी जग्गा व्यक्तिको नाममा सार्न भूमिका खेलेको भन्दै विशेष अदालतमा २२ माघ २०७६ मा मुद्दा चलाएको थियो।

उनीसहित ११० जनालाई कैद सजायसमेत माग गरिएको थियो भने अख्तियारले थप ६५ जनाबाट सरकारी जग्गा जफत गर्ने मात्र उद्देश्यले मुद्दा चलाएको थियो।

अदालतको आदेशपछि बस्न्यात मुद्दाको अन्तिम टुङ्गो नलागुन्जेल थुनामा बस्नुपर्नेछ। यद्यपी उनले विशेष अदालतको आजको आदेशविरूद्ध सर्वोच्च अदालतमा निवेदन दिन भने पाउनेछन्।

अन्ततः ट्विटर किलरलाई सजाय मृत्युदण्ड

 काठमाण्डाै – सामाजिक सञ्जाल प्लेटफर्म ट्विटरकाे माध्यमबाट सम्पर्क गरेपछि नाै जनाकाे हत्या गर्ने एक व्यक्तिलाई मृत्युदण्डकाे सजाय दिइने भएकाे छ । यस हाई–प्राेफाइल मामिलाले पूरै जापानलाई हल्लाएकाे थियाे । 

'ट्विटर किलर' काे नामबाट चर्चित टाकाहिराे शिराइशी बस्ने फ्ल्याटमा सन् २०१७ मा मानव शरीरकाे अङ्ग भेटिएपछि उनलाई पक्राउ गरिएकाे थियाे ।

साेधपुछमा ३० वर्षीय टाकाहिराेले हत्या गरेकाे र उनीहरूकाे अङ्ग क्षतविक्षत गरेकाे स्वीकार गरे । तीमध्ये धेरै महिलाहरू थिए, जाेसँग उनी सामाजिक सञ्जाल प्लेटफर्ममार्फत सम्पर्कमा आएका थिए । 

'सिरियल किलिङ' काे यस मामिला सार्वजनिक भएपछि अनलाइन प्लेटफर्ममा 'आत्महत्या' काे विषयमा कसरी कुरा गर्न सकिन्छ भनेर तीव्र रूपमा बहस भएकाे थियाे ।  

स्थानीय मिडियाका अनुसार मङ्गलबार चार सयभन्दा धेरैले यस फैसलालाई सुनेका थिएँ जबकि अदालतमा मात्र १६ जनाका लागि बस्ने ठाउँ थियाे । 

 

जापनकाे समाचार एजेन्सी क्याेदाेले यस मामिलामा आधिकारिक भनाइ उद्धृत गर्दै भनेकाे छ– सन् २०१७ अगस्टदेखि अक्टाेबरकाे बीच उनले १५ देखि २६ वर्षका आठ महिला र एक पुरूष घाँटी थिचेर हत्या गरे र उनीहरूकाे अङ्ग क्षतविक्षत गरे । 

आत्महत्या एक बुझाइ

आत्महत्या सुन्दै केही असोभ्य शव्द तर यसैको प्रयोगमा धेरैले ज्यानको दाग दिएका छन् । साधारण बुझाइमा अात्महत्या गर्ने मानिस तल्लो नजरले हेर्ने गरिन्छ जुन जिवनमा अाएका समस्याहरुसँग जुध्न नसक्नु साथै जिम्मेवार बोध नगर्नुलाई लिइन्छ । समाजमा अाफ्नो अस्तित्वमा दाग लागेपछि यहीँ बाटो अपनाउने चलन सदियौ देखि चल्तीमा छ तर अात्महत्या एक ठूलो साहस र निडर्ताको प्रतक्ष नतिजा हो जुन बुझाइको पर्धामा भित्रभित्रै लपेटिएको छ । समाज अाफैले अात्महत्याको अवस्था सिर्जना गरि पछि अाफै पन्छिएर उल्टै खोट देखाउने प्रयत्नमा छ तर ती व्यक्तिलाई बुझ्ने कर्तव्यबोधी कहिल्यै बनेन जसको फलस्वरूप प्रत्येक अात्महत्याका कथाहरु एकदिने पत्रिकाको कालो मसिमै सिमित हुन पुगेको छ । घरभित्रका कथा घरभित्रै पीडा बन्छ भने बाहिरी रुपमा रमिताको उत्कृष्ट स्रोत जसमा रिपोर्टरहरु गिद्दसरी झुम्मिन्छन् र थप पिडाको खात दिन्छन् त्यहि घरको संघारभित्र । ३० सेकेन्डको पानिमा डुबाइको निस्साहट जसमा स्वास फेर्न सक्ने तर लिन नसक्नेले दिनसक्छ डोरिले थुनिदिएर स्वास न लिनु न फेर्नूको अवस्थाको नमुना । समाज बुझ्ने हाम्रो मानसिकता अाज व्यक्तिले व्यक्ति नबुझ्ने अवस्थामा अाएको छ जुन स्वार्थ र परहित ज्ञानको अभाव हो जसले निम्त्याएको छ एक जटिलता जुन परिवर्तनको ढोका उघार्ने ल्याकत एक व्यक्तिबाट सम्भव छैन ।

हिजो समाजसँग ज्ञान थियोे शिक्षा थिएन । अाज समाजसँग शिक्षा छ तर ज्ञान छैन यसबाट भन्न सकिन्छ खोक्रो शिक्षाको प्रदानबाट कहिल्यै उत्कृष्ट मानव व्यबहार बाड्न सकिदैन । व्यक्ति-व्यक्तिले व्यक्तिलाई खसाउन र दबाउन प्रयत्नशील छ जसले समाज ठुलावडा र क्षमतावानका लागि रहेछ भन्ने सोचको विकास हुदैछ जसले गरिव, दुखि र यात्रापथ नदेख्नेका लागि कष्टकर र बाधा सिर्जना गरेको छ । निति बुझ्न लाग्दा मति बिगार्दै हिडिरहेका हामी यात्री भावनात्मक रुपमा अवभने परिवर्तन हुनु जरुरि छ । समाज सवैका निमित्त हो र अवसर र सहयोग सवैबाट मिल्छ भन्ने चेतना अभिवृद्धिसँगै यो समाजमा श्री कसैको ठुलोसानो नरहि मानविय यात्रा सञ्चालन नै उत्कृष्ट पक्ष हो भन्ने बुझ्नु र बुझाउनु जरुरी छ । नैतिक पतन गर्ने र बाधा थुपारिदिने परिपाटीमा दागबत्ती दिएर सरल सोच उच्च विचार र संयुक्त सहयात्रा तथा लक्ष लिई सम्पूर्ण उच्चस्तरीय रुपमा नव समाज निर्माणमा बढौँ । सकभर अात्महत्या हामिले हाम्रै क्रियाकलापको नतिजा हो भन्ने बुझौँ ।

सानो सोच ठूलो बिकास

 हरेक नेपालिको कर्तव्य हुन्छ कि देश विकासमा अाफ्नो क्षेत्रबाट सहयोग गर्नु तर के नेपाली यस कुरालाई सहज र सत्यको रुपमा हेर्छन् त ? देशमा भइरहेको राजनीतिक खिचातानी र नेतृत्वरहित नेतृत्व प्रणालीले देश देखावटी र अन्धकारका दुई पात्रसरी भएर जडजडतामा अल्झेको छ । धनको कालो मुखको सवैले लक्ष्य राखिरहदा देश निर्माणको सपथ खानेहरु देखि लिएर साधारण जनतासम्म कुरा काट्ने प्रवृत्तिकै व्यवहार अपनाउँदा नेपालीपनमा धक्का लागेको आभाष हुन्छ । आज अाफ्नै संस्कृतिलाई तिरस्कारमा मोलेर अाफु हुर्केको समसामयिक रीति बिर्सेर बाह्य संस्कृति र भाषाको गुलाम बनेका नेपाली अाफ्नो पहिचानलाई दागबत्ती दिएर भिन्न परिवेशमा प्रवेश गर्नु एक असल नेपाली नभएर देशद्रोही भन्दा फरक नपर्ला । अाफ्नो ज्ञानको भण्डारलाई कुल्चेर बाह्य ज्ञानलाई प्राथमिकता दिनु अाफ्नै मातृत्व अादेशलाई फोहोरमा मिल्काएको नभनेर के भन्नू ? विकासको कुरा गर्ने नेपालीलाई "विकास जनता अाफै अग्रसर भएर गर्ने हो, सरकारले त असल अभिभाव्त्व निर्वाह गर्ने हो" भनेर कसले सिकाउने खैँ ? चिनको विकासका कुरा गर्दा नेपालीहरु मध्ये त्यहाँका जनताले निभाएको कर्तव्य कसले हेर्ने खैँ ? नकारात्मक र अन्धविश्वासका कुरामा हातमा हात थमाएर अघि बढ्ने तर सत्य सधै छोप्ने प्रवृत्ति कहिले अन्य हुने हो खैँ ? अाज समाजका नकारात्मक कुरालाई केलाउने भन्दापनि सानो सोचले विकासको फड्को मार्न सक्ने चेतनालाई उजागर गर्ने हेतु लिएको छु ।

  *देशभर हाल प्रत्येक दिन चुरोट सेवन गर्ने जनसंख्या न्यूनतम् पनि ३२% भन्दा माथी छ । जसमध्ये म नेपाली हुँ र मैले परिवर्तनलाई समर्थन गर्नुपर्छ भन्ने जनसंख्या २५% मात्र रह्यो भनेपनि १,००,००,००० जनसंख्याले दिनको २ चुरोट राष्ट्रको नाममा सहयोग गरेभने मात्र =१,००,००,००० × ३०
=३०,००,००,०००/- बजेट हुन्छ । जसले Rs ३,००,००,०००/- का १० उधोग खोले १०००० जनसंख्या रोजगार युक्त हुनेछन् र देश नवीन पथमा हिड्ने छ साथै हाम्रो अस्थित्व पनि विश्ववजारमा छुट्टै हुनेछ । हरेक परिवार अाफ्ना सन्तान कुलत मुक्त भएको हेर्न चाहान्छन् साथै स्वदेशमै रोजगारको अपेक्षा लिन्छन् । हिज हाम्रा अभिभावक मात्र कुलतमा समावेश हुने परम्परा विकसित भएर सन्तानसम्म अाएको छ कुनैदिन नावालक पनि सामेल नहोस् ।

  *साधारण व्यक्तिले टेलिफोनमा मासिक Rs.२०० /- देखि उच्चस्तरिय व्यक्तिले Rs.२,०००/- न्यूनतम् खर्च गर्छ । हाल ६२% नेपालीको हातमा प्राइभेट फोन छन् जसअनुरुप २,४८,००,००० जनसंख्या हुन्छ । यदि यो जनसंख्याले Rs.२ /- मात्र राष्ट्रको विकासका नाममा सहयोग गरे Rs.४,९६,००,०००/- हुन्छ जसले ३ उधोग खोले मात्रै ५०० जनसंख्या रोजगार युक्त हुनेछन् जुन अाफैमा अात्मनिर्भरताको ठूलो फड्को सावित हुनेछ ।

  *निजगढ विमानस्थल बनाउने नाउँमा काठ तस्करिको माध्यममा अायअार्जनका सपना सजाउने नेतृत्वकर्मी अाज 2.4 मिलियन रुख काट्दै छन् जवकी हाम्रो देशमा ३ अन्तर्राष्ट्रिय हवाई सेवाका निमित्त एयरपोर्ट बन्दै छन् । यो हाम्रो अनमोल सम्पत्ति हो जहाँ रहेका रुख अधिकांश साल सिसौ छन् यसले भविस्यमा ठूलो टेवा पुग्छ विकास मात्र हैन पर्यावरण पनि मध्यनजर गरि छाडा चौपाया व्यवस्थापन गरि सो क्षेत्रमा सरकारी तवरले संरक्षण होस । नेपाल भित्रने १०,००,००० पर्यटनका लागि ३ एयरपोर्ट उपयुक्त छ र निजगढको खर्च केही सो क्षेत्रमा तारवार र संरक्षणमा र अन्य ती विमानस्थल स्तरउन्नती र अागन्तुक सेवा सुविधामा खर्च गरौँ ।

  साधारण चालले पनि ठूलो प्रगति गर्न सकिने हुदा बेलैमा सचेत नहुनु पछुताउने बाटो हुनसक्छ ।

मोदिको चाल नेपालको हाल

      काठमाडौं,भारतिय प्रधानमन्त्रीले लद्दाख पुगेर दिएको हौसला एवम् सैनिक सम्मानले मोदी कोरोनाको चापमा पनि राष्ट्र सुरक्षा एवम् अन्तरसम्बन्ध स्थापित गर्न चुकेका छैनन् भन्ने प्रस्ट हुन्छ तर हाम्रा सरकारवाला कठपुतली भएर सिमा सुरक्षा, जनतासँगको आत्मियता, कोरोना रोकथाम तथा व्यवस्थापनका साथै प्रेरणाको स्रोत बन्नबाट चुकेको प्रश्ट हुन्छ साथै नेपाली राजनेताहरुको क्षमता र त्यसतर्फको लगाव पनि प्रस्टिन्छ । नेपलको तर्फबाट पठाइएका सिमावार्ताका पत्रहरुको व्यवास्था गर्दै अाफ्ना कुटनैतिक कार्य र वैदेशिक वार्तामा नचुकेको भारतले नेपाललाई अपहेलना गरेको जनताको ठम्याइ छ ।राजतन्त्र अन्त्य गर्ने देखि लिएर नेपाली संविधान प्रति अाफ्नो हैकम जमाउँन खोज्ने भारत सरकार हिजोका दिनहरूमा सरह पार्टी बिथोल्न त लागेको हैन ?इतिहास फर्केर हेर्यो भने पक्कै हो भन्ने आशय निम्तन्छ ।भारतिय मिडियाहरुको अभिव्यक्तिले भारतीय जनतामा फैलाइरहेको उग्र राष्ट्रभाव तथा अभिव्यक्तिबाट जनतामा पनि एकअर्काप्रति दिनप्रतिदिन नकारात्मकता फैलिरहेको युट्युब तथा सोसल मिडियाका बिरोधाभाषी अभिव्यक्तिहरुले प्रस्ट पार्छन् ।नेपाल सरकारको उच्चपदस्थ व्यक्तिहरु राजनीतिक खिचातानी एवम् स्व-स्वार्थमा केन्द्रित हुँदा राष्ट्रिय सिमा सुरक्षा दिनप्रतिदिन दलदलमा अग्रसर भइरहेको प्रस्टिन्छ ।नेपाली सेनासँग अाधुनिक हातहतियार नहुनु र राजनीतिक पदहरु सम्हाल्ने व्यक्तिहरु थप उचाइमा पुग्न भारतिय राजनीतिक दलहरुसँग झुक्ने परिपाटीले भारत नेपालप्रति अन्तर्राष्ट्रिय नितिविपरित जादापनि कुनै असर देखिदैँन ।हामी आत्मसम्मानका कुरा तथा इतिहासको भरमा आफ्नो पहिचान दिन खोज्ने चलनले अाफ्नो क्षमतामा लात हान्दै वैदेशिक सरसामान तथा सेवा प्रयोग गर्छौ जसको फलस्वरूप भारतलाई समस्या निम्तिएमा निर्यात तथा आयातमा रोक लगाइ झुकाउन सक्ने नेपालको अन्तरिम संविधान जारि गर्दै देखिएको सजिलो तथा सबैले भोगेको उदाहरण हो ।कुर्सीकै लागि चलिरहेको राजनीति वैदेशिक रुपमा नचल्नुले नेपाल छिटै क्यारेमको गोटी बन्ने प्रस्ट छ।आत्मनिर्भरका सपना साचेर स्वदेशी उत्पादन प्रति तिरस्कारको भावले विदेशी सरसामान र सेवा प्रयोगले उत्पादक केही बन्द त केही बन्द गर्नुपर्ने स्थितिमा अडेका छन् जसले सिर्जनात्मकतामा पनि कमी ल्याएको छ त्यसैले नेपाली हुनुमा गर्भगर्ने भए स्वदेशी प्रडक्ट प्रयोग तथा वैदेशिक सरसामान विस्थापन गर्ने देखि लिएर हरेक नागरिक आफ्नो क्षेत्रबाट हालको स्वार्थीपन छाडेर पुर्खाले अपनाएको समाजसेवा, राष्ट्र सम्मान तथा मानवताको कदर गर्दै स्थानीय स्तरबाटै राष्ट्र निर्माण गर्ने सरकारको मात्रै भुमिका हो भन्ने मानसिकता परिवर्तन गरि अग्रसर बनौँ ।

                                                     

-बिनोद खनाल

MCC नेताहरुको उत्साह जनताहरु आक्रोशित

enough is enough team during 

fasting

      अमेरिकी सरकारको सहयोगमा नेपालमा ल्याउन लागिएको MCC अर्थात Millennium Challenge Corporation अहिले सबैको चासोको विषय बनेको छ । विगतका दिनदेखि हालसम्म गरिएका सन्धि सम्झौता देखी विकासका कार्यक्रमहरुमा कि त राष्ट्रिय हित विपरीत साबित हुनु, कि त नेताहरूको स्व-स्वार्थमा सिमित हुनुले जनताको नजरमा दिनप्रतिदिन जनप्रतिनिधि प्रति गुमिरहेको विश्वास र अमेरिकी सरकारले सहयोगको भावनाले पाइला चाली कष्टकर बनाइदिएको विभिन्न देशको अवस्था देख्दा जनता उग्र बिरोधि बनेर सडकमा उत्रिएका छन् । राजनीतिक अराजकता अन्त्य गरि स्थायित्व ल्याउने प्रतिवद्दता दिलाएर निर्माण भएको नयाँ सरकारको चाल देखेर पनि जनता तातेको बताउँछन् यहीँ भिडका एक सर्वसाधारण जगत फुयाल ।स्वार्थ विपरित कुनैैैैै पनि राष्ट्रले यत्तिकै सहयोगको नाममा पैसा दान गर्दैन भन्ने चेत पनि नेपाली जनताको मानसिकतामा प्रवेश गरिसकेको प्रस्ट बुझ्न सकिन्छ ।

नेताहरु दिनप्रतिदिन MCC नेपालको पक्षमा रहेको दावी गरिरहदा बिज्ञ पक्ष भने यसका केही सर्त नेपालको विरुद्धमा रहेको र यसको ठूलो सङ्कट नेपाली जनताले भोग्नुपर्ने तर्क प्रस्तुत गर्छन् साथमा नेताहरूको चलखेल र आर्थिक मोहले MCC उनिहरुको मोह बनेको सर्वसाधारणको ठम्याइ छ। । COVID-19 CORONA (कोरोना) को कहरले विदेशबाट आउने नेपाली श्रम र भ्रष्टाचार उन्मूलन तथा संङ्कास्पद लागेका सवै क्षेत्रमा छापा मार्ने हो भने अमेरिकी सरकारले दिने भन्दा ठूलो धनराशि जम्मा तथा उच्च विकास गर्न सकिने बिचार व्यक्त गर्छन् MCC विरोध कार्यक्रममा संलग्न जीवन न्योपाने । त्यस्तै पाटनमा युवा वर्गको अनशन जनस्तरबाट भइरहेको बिरोधसभा र नागरिकको नेेपालमै केेही गर्ने उच्च जोश तथा जागरले नेपालमै गर्न सकिने अवशर र क्षमता प्रश्ट हुन्छ । 

The hidden life of garbage by heather rogess

“The Hidden Life of Garbage” discusses the waste disposal in the U.S. And how dangerous it’s getting. Land dumping has been the primary disposal method for many years because of the low cost. Land dumping is when the waste is dumped into a landfill. A landfill is a carefully designed structure built into or on top of the ground in which trash is isolated from the surrounding environment. This isolation is accomplished with a bottom liner and daily covering of soil. A sanitary landfill uses a clay liner to isolate the trash from the environment. Although the methods of waste disposal have improved over time, getting rid of garbage is quickly becoming a big problem because our methods of waste disposal are only a temporary solution. The waste that cannot decompose naturally, just sits there and begins to build up. Incineration is another method used in waste disposal, however, this poses another problem because it fills the air we breath with dense smoke, which is toxic to our environment. The composition also talks about how the major waste disposal corporations try to keep the problem hidden from the general public. They keep it hidden because it would cause problems for the corporation if the people actually knew what was happening.”If people saw what happened to their waste, lived with the stench, witnessed the scale of destruction, they might start asking difficult questions” (Rogers 189), trash, waste, rubble, junk, whatever you may call it, we all have it. The average American produces about 4.5 pounds of it everyday. The United States makes more garbage than any other country on the planet. We have 5% of the people on Earth, but make almost 1/3 of all the world’s garbage. It’s not a pretty subject and it’s a topic which most people tend to avoid. Once it’s out their door and into their trash cans, people could care less. I fully agree with Heather Rogers, if people actually saw where their waste is going and how it is affecting our environment, they would probably be horrified. Even with the improvements we’ve made, the waste disposal methods aren’t enough. “The more state-of-the-art, the more ‘environmentally responsible ‘ the operation, the more repressed question pushes to the surface: what if we didn’t have so much trash to get rid of?” (Rogers 191). Personally, I have always been a big advocate of recycling and repurposing. Through my volunteer work, I saw first hand what our large amount waste is doing to our planet and decided to make a change. Plastic is the biggest contributor to the amount of waste we have, because it takes about 500 years to decompose in a landfill. For this reason, I always try to use a refillable canteen (BPA free) instead of plastic water bottles, and I don’t use paper plates, cups, or utensils. I also try to use fabric grocery bags instead of plastic ones. By making little changes such as these, our waste output would drastically lessen, and reduce the amount of toxins in our environment. I also think that everyone should read Heather Rogers’ “The Hidden Life of Garbage” to help people become aware of this problem and encourage them to make a change.